دستگاه الکتروشوک قلب چیست؟

دستگاه الکتروشوک قلب چیست؟

دستگاه الکتروشوک (شوک) چیست؟ یک دستگاه الکتروشوك یا دستگاه الکتروشوک از وسایل پایه پزشکی میباشد که وجود آن در تمام بخشهای بیمارستانی، کلینیک ها، درمانگاه ها و آمبولانس ها واجب است. از این دستگاه براي اعمال یک شوك الکتریکی قوي به بیمارانی که قلب آنها به دلیل آریتمی ازکار افتاده باشد استفاده میشود. شوك الکتریکی اعمالی به قلب در برخی موارد باعث بازگشت ریتم قلبی به حالت اولیه میشود.

سلولهای عضله قلب داراي جریان الکتریکی هستند که بدنبال جابجایی یون ها به داخل یا خارج از سلولها بوجود می آید. (جریان الکتروشیمیایی) این جریان الکتریکی بطور منظم از سمت دهلیزها به سمت بطن ها منتقل می شود.سپس سبب انقباض منظم دهلیزها و بطن ها میشود. این الگوي الکتریکی منظم، باعث ایجاد ضربانهای منظم قلبی و در نتیجه پمپاژ خون و ایجاد فشار خون مناسب در تمامی رگهاي بدن می شود.

کاربرد دستگاه الکتروشوک قلب (شوک) چیست؟

زمانی که این الگوي الکتریکی آنقدر سریع شود که امکان پر شدن قلب از خون را ندهد (فشار خون مناسب ایجاد نکند) و به صورت نامنظم کار کند، براي شروع مجدد ضربان قلب لازم است تا از دستگاه الکتروشوک استفاده شود.

دفیبریلاسیون Defibrillation در واقع دارای دو کلمه De (به معنی خنثی کردن) و Fibrillate (به معناي انقباضات نا هماهنگ قلبی) است . اگر بخواهیم تعریفی از دفیبرلاسیون ارائه دهیم باید بگوییم دفیبرلاسیون در واقع درمانی براي آریتمی هاي تهدید کننده حیات در قلب است .مثل فیبرلاسیون بطنی یا تاکیکاردي حمله اي بطنی که بدون نبض است.

آریتمی ها ، بیشتر توسط داروها درمان میشوند. اما در مواردي داروها موثر نیستند در این موارد ممکن است از درمانهاي الکتریکی خاص استفاده شود. شایع ترین آنها شوك الکتریکی و پیس میکر است. نظر به اینکه مهمترین حلقه در زنجیره بقا، دفیبریلاسیون سریع می باشد. لذا استفاده از شوك الکتریکی جایگاه بسیار مهمی در درمان آریتمی ها و احیاء قلبی ریوي دارد.

مکانیسم شوك الکتریکی دستگاه الکتروشوک (شوک) چیست؟

شوك الکتریکی (دفیبریلاسیون) در فاصله چند هزارم ثانیه انرژي الکتریکی را با ولتاژ بالا از قلب عبور میدهد . باعث دپولاریزاسیون تمام سلولهاي قلبی و سپس رپولاریزاسیون آنها میشود . با این کار سبب می شود تا کانونهای نامنظم که انرژي قلب (ATP) را در عضله قلب مصرف میکنند سرکوب شوند . انرژي کافی براي فعالیت دوباره گره سینوسی وجود داشته باشد و گره سینوسی فرصت داشته باشد تا رهبری و ضربان سازي قلب را بر عهده گیرد.

روشهاي بکار گیري دستگاه الکتروشوک قلب (شوک) چیست؟

روشهاي بکار گیري شوك الکتریکی :

شوك غیر هماهنگ یا دفیبریلاسیون Defibrillation
شوك هماهنگ، سینکرونیزه یا کاردیوورژن Cardioversion
انواع دستگاه الکتروشوک براساس شکل موج چیست؟

این دستگاه ها بر اساس موجی که ایجاد میکنند به دو گروه مونوفازیک و باي فازیک تقسیم میشوند.

دستگاه الکتروشوک مونوفازیک: جریان الکتریکی را در یک جهت به قلب ارسال میکنند. این دستگاه ها در حال حاضر منسوخ شده اند و باید با دستگاه هاي  الکتروشوک باي فازیک جایگزین شوند. چون اثر بهتر باي فازیک ها ثابت شده است.
دستگاه  الکتروشوک بايفازیک: جریان الکتریکی را در دو جهت (رفت و برگشت) به قلب ارسال میکنند.

دستگاه الکتروشوک باي فازیک قلب چیست؟

در دستگاه هاي الکتروشوک بايفازیک در دو مرحله جریان الکتریکی انتقال می یابد. ابتدا در یک مسیر جریان مییابد سپس به صورت بالعکس برمیگردد . در حقیقت جریان الکتریسیته به صورت دو طرفه در طی دو فاز بین پدال ها به جریان در میآید. دستگاه هاي الکتروشوک بايفازیک با مقدار انرژي کمتر نسبت به منوفازیک داراي اثر بخشی بیشتر میباشند. در این دستگاه های الکتروشوک با کاهش انرژی تا حد ، % 50 همان اثرات درمانی یا بیشتر از آن نیز کسب میشود. نتایج تحقیقات نشان دادهاند که میزان انرژي بالا در حین شوك دادن، ممکن است باعث آسیب سلولهاي قلب شود. با توجه به اینکه میزان انرژي مورد نیاز در دستگاه های الکتروشوکي بايفازیک کمتر از منوفازیک میباشد، بنابراین خطر صدمه به سلولهای قلبی و اختلال عملکرد قلبی بعد از احیاء کاهش مییابد.

انواع دستگاه الکتروشوک (شوک) بر اساس نحوه کاربردشان در سطح بدن
دستگاه الکتروشوك خارجی External
الکتروشوك داخلی Internal

تاریخچه دستگاه های الکتروشوک

تاریخچه دستگاه های الکتروشوک سفری جذاب است که به طور قابل توجهی بر حوزه پزشکی تأثیر گذاشته و جان افراد بی‌شماری را نجات داده است. اختراع این دستگاه های نجات دهنده به اواخر قرن نوزدهم باز می گردد، با اولین دستگاه های الکتروشوک توسط ژان لوئی پرووست و فردریک باتلی، دو فیزیولوژیست از دانشگاه ژنو، سوئیس، در سال 1899 نشان داده شد.

این محققان اولیه کشف کردند که شوک های الکتریکی را می توان برای القا و معکوس کردن فیبریلاسیون بطنی در سگ ها استفاده کرد و راه را برای پیشرفت های بیشتر هموار کرد.

در طول نیمه اول قرن بیستم، تحقیق و توسعه دستگاه های الکتروشوک به پیشرفت خود ادامه داد، با نقاط عطف قابل توجهی مانند اولین استفاده موفقیت آمیز از دستگاه الکتروشوک الکتریکی بر روی قلب انسان در معرض دید دکتر کلود بک در کلیولند، اوهایو، در دهه 1940. .

اندکی پس از آن، مدل‌های قابل حمل دستگاه های الکتروشوک توسعه یافتند و استفاده از آن‌ها را برای قربانیان ایست قلبی در خارج از محیط بیمارستان آسان‌تر کرد. یکی از اولین نسخه های قابل حمل در سال 1959 در اتحاد جماهیر شوروی توسعه یافت، در حالی که در غرب، پروفسور فرانک پنتریج از بلفاست، ایرلند، مدل قابل حمل خود را در دهه 1960 ایجاد کرد.

همانطور که تکنولوژی دستگاه های الکتروشوک تکامل یافت، درک پتانسیل نجات جان آنها در شرایط اضطراری نیز افزایش یافت. در نتیجه، استفاده از آنها گسترده شده است، به طوری که دستگاه های الکتروشوک خارجی خودکار (AEDs) اکنون در فضاهای عمومی مانند مدارس، فرودگاه ها و میادین ورزشی یافت می شوند.

تلاش‌های مداوم دانشمندان، پزشکان و محققان گام‌های قابل توجهی در توسعه و دسترسی به دستگاه های الکتروشوک برداشته است و در نهایت آنها را به ابزاری ارزشمند در زمینه فوریت‌های پزشکی تبدیل کرده است.

تلاش ها و اختراع اولیه دستگاه های الکتروشوک

تاریخچه دستگاه های الکتروشوک را می توان به اواخر قرن نوزدهم ردیابی کرد، زمانی که ژان لوئیس پروست و فردریک باتلی، فیزیولوژیست های دانشگاه ژنو، مفهوم فیبریلاسیون بطنی را کشف کردند. آنها دریافتند که شوک الکتریکی می تواند باعث ایجاد فیبریلاسیون بطنی در سگ ها شود، که یک ضربان نامنظم قلب خطرناک است که می تواند کشنده باشد.

در سال 1933، دکتر آلبرت هیمن، پزشک قلب، و سی. هنری هیمن، مهندس برق، اولین دستگاه الکتروشوک ابتدایی را ساختند. آنها به دنبال راهی جدید برای درمان بیماران قلبی فراتر از درمان های مبتنی بر دارو بودند. این اختراع اولیه دستگاه الکتروشوک یک نقطه عطف اساسی در توسعه دستگاه های پیشرفته تر نجات دهنده زندگی در آینده است.

با این حال، این پزشک آمریکایی Claude S. Beck بود که در سال 1947 مفهوم دفیبریلاسیون را به سطح بعدی برد. او گزارش داد که با موفقیت ریتم قلب طبیعی را در یک بیمار مبتلا به فیبریلاسیون بطنی در طی جراحی قلب بازیابی کرده است. این پیشرفت قابل توجه پایه و اساس دستگاه الکتروشوک مدرن را گذاشت.

در دهه 1950، تکنولوژی دستگاه الکتروشوک با ظهور دفیبریلاسیون بسته قفسه سینه پیشرفت کرد. تا آن زمان، دفیبریلاسیون مستلزم برش قفسه سینه برای رساندن شوک مستقیم به قلب بود. زمانی که ویلیام کوونهوون و ویلیام میلنور در سال 1954 با موفقیت دفیبریلاسیون قفسه سینه بسته را روی یک سگ انجام دادند، این تغییر تغییر کرد. این تکنیک سپس توسط پل زول توسعه یافت، که در سال 1956 اولین دفیبریلاسیون قفسه سینه بسته را روی یک انسان انجام داد. این نوآوری مهم آغاز دوره ای بود که در آن دستگاه های الکتروشوک برای استفاده در شرایط اضطراری کاربردی تر شدند.

دستگاه الکتروشوک خارجی خودکار مدرن (AED) در سال 1978 اختراع شد. AED ها از آن زمان به ابزاری حیاتی در پاسخ به ایست قلبی، به ویژه در فضاهای عمومی تبدیل شده اند. این دستگاه نجات دهنده به گونه ای طراحی شده است که کاربر پسند باشد و به افراد آموزش ندیده نیز اجازه می دهد تا در صورت بروز اورژانس قلبی جان خود را نجات دهند.

توسعه دستگاه الکتروشوک مدرن

توسعه دستگاه الکتروشوک مدرن تا حد زیادی مدیون نوآوری ها و رویاپردازان اولیه است. یکی از اولین تلاش ها برای دفیبریلاسیون را می توان به سال 1774 در انگلستان ردیابی کرد، جایی که الکتریسیته به قفسه سینه یک دختر جوان اعمال شد و نبض او را با موفقیت دوباره برقرار کرد. در اتحاد جماهیر شوروی، نسخه قابل حمل دستگاه الکتروشوک در سال 1959 ساخته شد. در همین حال، پروفسور فرانک پنتریج از بلفاست، ایرلند، یک مدل قابل حمل را نیز در دهه 1960 توسعه داد.

دستگاه الکتروشوک خارجی خودکار (AED) که در سال 1969 پیش بینی شد و برای اولین بار در ادبیات در سال 1979 توصیف شد، جهشی قابل توجه در فناوری دستگاه الکتروشوک را نشان داد. در ابتدا به عنوان یک وسیله قابل حمل و در محل طراحی شد که می توانست به اندازه یک کپسول آتش نشانی در دسترس باشد. اگرچه نسل اول AED به طور قابل توجهی بزرگتر از مدل های امروزی بود، اما راه را برای AED های مدرن و توزیع گسترده آنها هموار کرد.

پیشرفت‌های بعدی دستگاه الکتروشوک

پیشرفت‌های بعدی در فناوری با توسعه دستگاه الکتروشوک کاردیوورتر قابل کاشت (ICD) به اوج خود رسید، دستگاهی با پتانسیل برای نجات جان بیمارانی که در معرض خطر آریتمی‌های خطرناک هستند. بیش از یک دهه تحقیق منجر به اولین کاشت ICD در سال 1980 شد که مراقبت های قلبی را متحول کرد و پتانسیل فناوری دستگاه الکتروشوک را بیشتر گسترش داد.

دستگاه های الکتروشوک مدرن دارای قابلیت های متعددی هستند، مانند حمل بارهای الکتریکی تا 360 تا 400 ژول. آنها به طور قابل توجهی از مدل های اولیه تکامل یافته اند و از نظر قابلیت حمل، قابلیت اطمینان و سهولت استفاده به پیشرفت خود ادامه داده اند. علاوه بر این، پیشرفت‌های اخیر مانند انتقال بی‌درنگ داده‌ها و اتصال به خدمات فوریت‌های پزشکی، نتایج بیشتر بیماران را در شرایط بحرانی بهینه کرده است.

پذیرش AED و استفاده عمومی

دستگاه های الکتروشوک خارجی خودکار (AEDs) به طور قابل توجهی بر مراقبت های پزشکی اورژانسی، به ویژه برای بیماران ایست قلبی تأثیر گذاشته است. این دستگاه های ابتکاری در سال 1979 معرفی شدند و برای تجزیه و تحلیل ریتم قلب یک فرد طراحی شده اند و در صورت لزوم برای بازگرداندن ضربان قلب طبیعی، شوک الکتریکی ایجاد می کنند.

یکی از پیشرفت‌های مهم در فناوری دستگاه الکتروشوک، استفاده از آن‌ها برای استفاده عمومی توسط پرسنل آموزش دیده اورژانس، مانند امدادگران EMT، EMT-Bs، EMT-Is، و اولین واکنش‌دهنده‌ها مانند آتش‌نشانان و پرسنل پلیس بود. در نتیجه، AED ها به طور گسترده در دسترس هستند و بخش مهمی از تیم های واکنش اضطراری هستند.

انجمن قلب آمریکا (AHA) با درک اهمیت AEDها در نجات جان افراد در طول ایست قلبی، در سال 2006 توصیه کرد که ایالت ها رویکردهای قانونی را برای حمایت از برنامه های دفیبریلاسیون دسترسی عمومی امدادگران (PAD) اتخاذ کنند. تا سال 2010، تمام 50 ایالت و ناحیه کلمبیا قوانینی را وضع کرده بودند که:

• در دسترس بودن و استفاده از AED ها را افزایش دهید.
• محدود کردن مسئولیت مدنی برای استفاده از AED توسط افراد عادی.

هدف برنامه‌ها و خط‌ مشی‌های دفیبریلاسیون دسترسی عمومی (PAD) این است که دستگاه‌های AED فوراً برای استفاده در زمان و مکان مورد نیاز توسط افراد عادی در دسترس باشند. این برنامه ها به طور قابل توجهی به افزایش نرخ بقا در پی حوادث ایست قلبی کمک کرده اند، زیرا استفاده به موقع از احیای قلبی ریوی (CPR) و AEDs می تواند به طور چشمگیری نتایج بیمار را بهبود بخشد.

با در نظر گرفتن پذیرش گسترده AEDها، جوامع و خدمات اضطراری اکنون از دستگاه های الکتروشوک در دسترس و قابل دسترس بهره می برند. این پیشرفت مداوم و تعهد به دسترسی عمومی تفاوت قابل توجهی در نجات جان افراد بی‌شماری در طول حوادث ایست قلبی ایجاد کرده است و اهمیت فناوری AED را در مراقبت‌های پزشکی اورژانسی مدرن تقویت می‌کند.

پیشرفت های تکنولوژیکی و روندهای آینده دستگاه الکتروشوک

توسعه دستگاه های الکتروشوک از زمان پیدایش آنها مسیر طولانی را طی کرده است. در اواخر دهه 1950، اولین نسخه قابل حمل دستگاه الکتروشوک در اتحاد جماهیر شوروی توسعه یافت و به دنبال آن پروفسور فرانک پنتریج از بلفاست، ایرلند، مدل قابل حمل دیگری را در دهه 1960 ساخت. این کمک‌ها راه را برای فناوری نجات‌دهنده زندگی امروزی هموار کردند.

در طول سال ها، کاهش قابل توجهی در اندازه وجود داشته است که امکان استفاده و دسترسی آسان تر را در کنار بسیاری از پیشرفت های تکنولوژیکی فراهم می کند. یکی از پیشرفت های قابل توجه، ادغام دستگاه های الکتروشوک قلبی قابل کاشت (ICDs) است که نظارت مستمر و مداخلات نجات جان بیمارانی را که در معرض خطر ایست قلبی ناگهانی قرار دارند، فراهم می کند. علاوه بر این، یک تغییر به سمت ICDهای غیر وریدی و مکان‌های جایگزین برای ضربان‌سازی دائمی، مانند ضربان‌سازی باندل او، صورت گرفته است.

حوزه های کلیدی دستگاه الکتروشوک

علاوه بر این پیشرفت ها، تحقیقات و نوآوری در زمینه دفیبریلاسیون با برخی از حوزه های کلیدی از جمله:

• دستگاه های الکتروشوک کوچکتر و حتی قابل حمل تر برای ارائه دسترسی و راحتی بیشتر.
• افزایش سهولت استفاده برای امدادگران غیرمجاز، و این امکان را به عابران بیشتری می دهد تا به طور موثر به قربانیان ایست قلبی در خارج از محیط های بیمارستانی کمک کنند.
• بهبود عمر باتری و مدیریت انرژی برای افزایش طول عمر دستگاه؛
• ادغام هوش مصنوعی (AI) و یادگیری ماشین برای نظارت و تصمیم گیری پیشرفته تر.

این پیشرفت‌ها نشان‌دهنده آینده امیدوارکننده‌ای برای دفیبریلاسیون قلبی است که مداخلات نجات‌بخش حتی مؤثرتری را ارائه می‌کند و دامنه آن را فراتر از دیوارهای بیمارستان‌ها گسترش می‌دهد. همانطور که به جلو نگاه می کنیم، پتانسیل رشد در این زمینه بسیار زیاد است و فرصت ها برای نوآوری های تکنولوژیکی به ظاهر بی پایان است. نشان می دهد که چرا دفیبریلاسیون همچنان یکی از جنبه های ضروری مراقبت های بهداشتی مدرن است.

برای آشنایی با یکی از بهترین برندهای مطرح در زمینه الکتروشوک خودکار از این صفحه دیدن فرمایید.

دستگاه الکتروشوک یک وسیله پزشکی است که به قلب شوک الکتریکی وارد می کند تا ریتم طبیعی آن را بازیابی کند.

این دستگاه ها معمولاً در شرایط اضطراری استفاده می شوند، مانند زمانی که فردی دچار ایست قلبی شده است.

در حالی که دستگاه های الکتروشوک سال‌هاست که وجود داشته‌اند، اثربخشی و محبوبیت آن‌ها به لطف پیشرفت‌های فناوری و افزایش آگاهی عمومی در زمان‌های اخیر به میزان قابل توجهی افزایش یافته است.

در این مقاله، 10 مزیت برتر استفاده از دستگاه الکتروشوک را بررسی خواهیم کرد .

1.    جان انسان ها را نجات می دهد : مزیت اصلی استفاده از دستگاه الکتروشوک این است که می تواند جان انسان ها را نجات دهد. ایست قلبی یکی از علل اصلی مرگ و میر در ایالات متحده و در سراسر جهان است. هر دقیقه ای که بدون درمان می گذرد، شانس زنده ماندن را 7 تا 10 درصد کاهش می دهد. با وارد کردن شوک به قلب، دستگاه الکتروشوک می‌تواند ریتم طبیعی را بازگرداند و شانس زنده ماندن را افزایش دهد.

2.    استفاده آسان : دستگاه های الکتروشوک مدرن به گونه ای طراحی شده اند که استفاده از آنها آسان باشد، حتی برای افرادی که آموزش پزشکی ندارند. آنها دستورالعمل های واضحی را ارائه می دهند و اغلب با کمک های بصری همراه هستند تا به کاربران کمک کنند پدها را به درستی قرار دهند. این آنها را به ابزاری ارزشمند در موقعیت هایی تبدیل می کند که زمان اهمیت دارد.

3.    پاسخ سریع : یکی از مزایای کلیدی دستگاه های الکتروشوک این است که پاسخ سریع ارائه می دهند. در شرایط اضطراری، هر ثانیه مهم است. دستگاه های الکتروشوک را می توان در عرض چند دقیقه پس از ایست قلبی استفاده کرد و شانس زنده ماندن را افزایش داد.

4.    قابل حمل : دستگاه های الکتروشوک اکنون در قالب قابل حمل در دسترس هستند، که آنها را برای استفاده در تنظیمات خارج از بیمارستان ایده آل می کند. این شامل فضاهای عمومی مانند فرودگاه ها، استادیوم های ورزشی و مراکز خرید می شود.

5.    تعمیر و نگهداری آسان : دستگاه های الکتروشوک به تعمیر و نگهداری کمی نیاز دارند و آنها را به گزینه ای مقرون به صرفه برای مشاغل و سازمان ها تبدیل می کند. بسیاری از مدل‌ها برای انجام خودآزمایی طراحی شده‌اند و اطمینان حاصل می‌کنند که در صورت نیاز همیشه در حالت کار هستند.

6.    بهبود نرخ بقا : مطالعات نشان داده اند که استفاده از دستگاه های الکتروشوک می تواند میزان بقا را در موارد ایست قلبی بهبود بخشد. انجمن قلب آمریکا تخمین می زند که دفیبریلاسیون اولیه، در 3 تا 5 دقیقه اول پس از فروپاشی، می تواند میزان بقا را تا 60 درصد افزایش دهد.

7.    کاهش آسیب مغزی : هنگامی که فردی دچار ایست قلبی می شود، مغز او برای مدت طولانی از اکسیژن محروم می شود و منجر به آسیب مغزی می شود. استفاده از دستگاه الکتروشوک می تواند ریتم طبیعی قلب را بازیابی کند و خطر آسیب مغزی را کاهش دهد.

8.    نیاز به بستری شدن را کاهش می دهد : دفیبریلاسیون اولیه همچنین می تواند نیاز به بستری شدن را کاهش دهد، زیرا می تواند از آسیب بیشتر به قلب و سایر اندام ها جلوگیری کند. این می تواند منجر به صرفه جویی قابل توجهی در هزینه برای افراد و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی شود.

9.    بهبود کیفیت زندگی : برای کسانی که از ایست قلبی جان سالم به در می برند، استفاده از دستگاه الکتروشوک می تواند کیفیت زندگی آنها را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد. این می تواند از عوارض طولانی مدت مانند نارسایی قلبی جلوگیری کند که می تواند منجر به کاهش تحرک و سلامت کلی شود.

10. افزایش آگاهی عمومی : افزایش در دسترس بودن و استفاده از دستگاه های الکتروشوک منجر به آگاهی بیشتر عمومی از اهمیت اقدام سریع در صورت ایست قلبی شده است. این افزایش آگاهی باعث شده است که افراد بیشتری در زمینه CPR آموزش ببینند و به طور کلی میزان بقا را بهبود ببخشند.

در نتیجه، استفاده از دستگاه الکتروشوک یک جزء حیاتی در مدیریت ایست قلبی است. پاسخ سریع، نگهداری آسان، نرخ بقای بهبود یافته را فراهم می کند و می تواند خطر عوارض طولانی مدت را کاهش دهد. به این ترتیب، نمی توان مزایای استفاده از دستگاه الکتروشوک را نادیده گرفت.

اگر در یک مکان عمومی یا محل کار هستید که دستگاه الکتروشوک ندارد، از نصب آن دفاع کنید، زیرا می تواند جان شما را نجات دهد.