تصویربرداری پزشکی روشها و فرایندهای مورد استفاده برای تهیه تصاویری از بخش‌ها و عملکردهای بدن انسان و جانوران برای شناخت، درمان و بررسی بیماری‌ها هستند. تصویربرداری پزشکی، ترکیبی از چند شاخهٔ علوم همانند فیزیک پزشکی، مهندسی پزشکی، زیست‌شناسی، و اپتیک است.

اولین تکنیک تصویربرداری پزشکی مدرن به کشف اشعه ایکس توسط آقای ویلیام رونتگن در سال ۱۸۹۵ بازمی گردد. بیشتر تلاش‌های فیزیکی برای پیشبرد سیستم‌های رادیوگرافی و تصویربرداری با اشعه ایکس نظیر نمایشگرهای تشدیدکننده، مقطع نگاری، در ۱۰ تا ۲۰ سال پس از آن رخ داد. از اوایل دهه ۱۹۵۰ تا دهه ۱۹۷۰ انقلابی در سیستم‌های تصویربرداری تشخیصی صورت گرفت. سیستم‌های جدید برای تصویربرداری غیرتهاجمی آناتومیک و کارکردی توسعه یافت.

دسته بندی‌های مختلفی برای تصویربرداری پزشکی ارائه شده‌است که در ادامه دسته‌بندی بر اساس منشا تولید تصویر آورده می‌شود.

فلوروسکپی
فلوروسکوپی را می‌توان دریافت و کسب رشته تصاویر اشعه ایکس در یک بازه زمانی دانست، فلروسکوپی یک تکنیک عکس برداری X-ray است که به ما امکان می‌دهد به صورت هم‌زمان با تصاویر ویدئویی تغییرات لحظه‌ای بیمار را ثبت کنیم.

ماموگرافی
در این روش تصویربرداری پزشکی نیز از اشعه X با دوز پایین استفاده می‌شود. مثل سایر روش‌های تصویر برداری با اشعه X، دستگاه ماموگرافی،از تیوب اشعه X و آشکارساز تشکیل شده‌است.

آنژیوگرافی
آنژیوگرافی در اصطلاح به رادیوگرافی از عروق با استفاده از ماده حاجب اطلاق می‌شود، ولی در عمل گستره وسیع تری دارد.

سی تی اسکن
این روش تصویربرداری پزشکی تلفیق استفاده از توموگرافی معمولی(مقطع نگاری) با پردازش‌های کامپیوتری می‌باشد. در این روش نیز از اشعه X استفاده می‌شود. البته دوز مورد استفاده در این روش بسیار بالاست و تفاوت‌های ساختاری ای مثل استفاده از حرکت لامپ تولیدکننده اشعه X یا حرکت آشکارساز، همچنین گاهی آشکار سازهای حلقوی دور بیمار و …، با رادیو گرافی معمولی، دارد.