اغلب بيماران بستري در بخشهاي مراقبت ويژه به دليل نارسايي حاد تنفسي نيازمند لوله گذاري داخل تراشه و اتصال به تهويه مكانيكي هـستند. در بـدن انـسان، راه هوايي فوقاني با استفاده از مكانيسمهـاي دفـاعي طبيعـي بدن همچون سرفه، مرطوبسازي هواي ورودي به ريه هـا و عملكرد مژكهاي تنفسي از تجمع ترشحات در راههـاي هوايي جلوگيري مـينمايـد. لولـه تراشـه بـا ايجـاد اختلال در اين مكانيـسمهـاي دفـاعي باعـث اخـتلال در خروج ترشحات و در نتيجه تجمـع آنهـا در ريـه بيمـاران ميشود. تجمع ترشحات نيز با انسداد راه هوايي منجـر به اختلال عملكرد مژكهاي راه هـوايي، تغييـر در حجـم جاري، افزايش شانت ريـوي، تـضعيف عـصبي- عـضلاني ريه، پنوموني و آتلكتازي ميشود . بنابراين بـاز نگـه داشتن راه هوايي يكـي از اهـداف مراقبتـي مهـم در ايـن بيماران ميباشد. روشهاي پاكسازي و در نتيجه باز نگه داشتن راه هوايي شامل تغيير وضعيت مكـرر، مرطـوبسـازي هـواي ورودي به ريهها، فيزيوتراپي قفسه سـينه و ساكـشن لولـه تراشه ميباشد. در بيماران داراي لوله تراشه پـس از تغيير وضعيت مكرر، مرطوب سازي هواي ورودي به ريه هـا و فيزيوتراپي تنفسي ترشحات راههاي هوايي تحتـاني وارد راههاي هوايي اصلي شده و بايد به وسيله ساكـشن خـارج شـوند. لـذا يكـي از مهـمتـرين وظـايف پرسـتاران در مراقبت از بيماران داراي لوله تراشه، ساكشن آن در صورت وجود ترشحات ميباشد. بـدين منظـور بـا وارد كـردن كاتتري به درون لوله تراشه و اعمال فشار منفي، ترشحاتريه بيماران خارج ميشود. اين كار باعث پيـشگيري از تجمع ترشحات و تضمين اكسيژن رساني مطلوب مـيشـود.